ยาตี (ฟาริดา เมลีย์) อายุ 42 ปี เป็นผู้อพยพชาวอินโดนีเซียที่ตั้งถิ่นฐานในเมืองเถียนจง อำเภอจางฮว่า กับสามีทำงานเก็บกระดูก เมื่อ 22 ปีก่อน ยาตีเดินทางมาไต้หวันครั้งแรกในฐานะผู้ดูแล หลังจากกลับไปอินโดนีเซียเพื่อเริ่มธุรกิจของตนเอง เธอก็กลับมาไต้หวันและแต่งงาน แม่ของยาตีคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้ในตอนแรกเนื่องจากสามีของยาตีมีอายุมากกว่าเธอ 22 ปี และยาตีไม่มีญาติพี่น้องในไต้หวัน
แม้ว่างานเก็บกระดูกจะขัดแย้งกับความเชื่อในศาสนาอิสลามของเธอ แต่ยาตีก็พยายามปรับตัวเพื่อหาเลี้ยงชีพ เธอเก็บเรื่องงานของตัวเองไว้เป็นความลับจากพ่อแม่ จนกระทั่งพ่อของเธอมาเยือนไต้หวันและพบความจริง ในตอนแรกพ่อของเธอยอมรับไม่ได้เพราะเขาเชื่อว่ายาตีไม่สามารถทนต่อความยากลำบากได้
ยาตีเคยถูกเย้ยหยันว่าเก่งแต่เก็บกระดูก ซึ่งกระตุ้นให้เธอตั้งใจพิสูจน์ตัวเอง นอกจากเรียนการเขียนและการขับรถแล้ว เธอยังเข้าร่วมหลักสูตรสำหรับผู้อพยพใหม่ และจากนิทรรศการความสำเร็จของผู้อพยพใหม่ เธอก็ได้ก่อตั้งคณะเต้นรำศรีกันตี เธอสนับสนุนให้สมาชิกผู้อพยพใหม่ดูแลครอบครัวและทำตามความฝันของตัวเอง หวังว่าเธอจะส่งเสริมวัฒนธรรมอินโดนีเซียผ่านคณะเต้นรำ
ในช่วงฤดูร้อนปีนี้ ยาตีได้รับเชิญให้เป็นวิทยากรที่ค่ายฤดูร้อนนักการทูตน้อยที่โรงเรียนประถมว่านไหล เมืองเป่ยโต่ว อำเภอจางฮว่า สอนภาษาอินโดนีเซียและนำเด็กๆ ทำพัดบาติกอินโดนีเซีย
ฟาริดา เมลีย์เป็นวิทยากรค่ายฤดูร้อนนักการทูตน้อยที่โรงเรียนประถมว่านไหล ตำบลเป่ยโต้ว เมืองจางฮว่า ในช่วงฤดูร้อน สอนภาษาอินโดนีเซียให้กับนักเรียนประถม (ภาพ/เครดิต สำนักข่าวกลาง)
พ่อแม่ของยาตีเสียชีวิตในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา และสามีของเธอได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งเมื่อสองปีที่แล้ว ซึ่งทำให้เธอรู้สึกกดดันอย่างมาก อย่างไรก็ตาม เธอเลือกที่จะไม่ร้องไห้ต่อหน้าสามีและมักไม่รู้ว่าจะระบายกับใคร ประสบการณ์นี้ทำให้เธอเข้าใจว่าทำไมแม่ของเธอถึงคัดค้านการแต่งงานของเธอตั้งแต่แรก แม้จะมีความท้าทายมากมาย ยาตีก็เตือนตัวเองว่า "ร้องไห้ไม่ช่วยอะไร" และตั้งใจที่จะพัฒนาตัวเองต่อไป รวมวัฒนธรรมอินโดนีเซียเข้ากับชีวิตในไต้หวัน
