「新住民全球新聞網」根據「新住民子女教育資訊網」報導，泰國的傳統舞蹈，一般給人的印象是優雅緩慢，指尖柔美、豐富多彩，是一種相當具有民族特色的表演。
[เว็บไซต์ข่าวรอบโลกสำหรับผู้ตั้งถิ่นฐานใหม่] ตามรายงานของ “เว็บไซต์ข้อมูลการศึกษาสำหรับเด็กผู้ตั้งถิ่นฐานใหม่” นาฏศิลป์ไทยโดยทั่ว ๆ ไปให้ความรู้สึกสง่างามและเชื้องช้า ด้วยการใช้ปลายนิ้วที่อ่อนช้อย เต็มไปด้วยความหลากหลาย ถือเป็นการแสดงที่มีเอกลักษณ์ประจำชาติมาก
泰國傳統舞蹈表演大致可分成四大類：位舞表演、戲劇表演、舞蹈表演和地方舞蹈表演。
นาฏศิลป์ไทยสามารถแบ่งคร่าว ๆ ได้เป็น 4 ประเภท ได้แก่ การแสดงโขน การแสดงละคร การแสดงรำ และการแสดงรำพื้นเมือง
位舞是泰國經典的舞蹈，它的特色是戴著面具演出。
การแสดงโขนเป็นรำไทยคลาสสิก โดยการแสดงจะมีการสวมใส่หัวโขนหรือหน้ากากของตัวละครนั้น ๆ
早期位舞只侷限在皇室演出，因為這項演出需要大量的服飾、精巧的面具、頭飾及其他的裝飾物；製作費用很昂貴，需要由非常熟練的工匠精心製造。
การแสดงโขนในช่วงแรกนั้นมีเพียงราชวงศ์เท่านั้นจึงจะมีโอกาสได้รับชม เพราะการแสดงต้องใช้เครื่องแต่งกายที่ซับซ้อนและหลายชิ้น หัวโขนมีความประณีต หน้ากากและเครื่องประดับอื่น ๆ มีต้นทุนในการผลิตที่แพงมาก ฉะนั้นอุปกรณ์แต่ละชิ้นนั้นจำเป็นต้องทำอย่างระมัดระวังโดยช่างฝีมือที่มีทักษะเฉพาะ
目前，在傳統性舞表演的故事背景取自一系列泰國文學拉瑪堅神話中的重要章節。
ปัจจุบัน เรื่องราวที่นำมาใช้ในการแสดงโขนแบบดั้งเดิมได้นำมาจากชุดของบทสำคัญ ๆ ในวรรณคดีไทยเรื่องตำนานรามเกียรติ์
故事源於印度神話史詩羅摩衍那，這部印度巨作幾乎深深影響東南亞所有國家的文學。
เรื่องราวมีต้นกำเนิดมาจากมหากาพย์รามายณะในตำนานของอินเดีย (รามเกียรติ์) ผลงานชิ้นเอกของอินเดียที่มีอิทธิพลอย่างลึกซึ้งต่อวรรณกรรมของเกือบทุกประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
地方舞蹈是依四個地區,不同風土民情而發展出的舞蹈，例如指甲舞流行於泰國北部地區，大多在民族傳統節日時演出。
ส่วนการเต้นรำพื้นบ้านเป็นการเต้นรำที่พัฒนาขึ้นตามวัฒนธรรมประเพณีที่แตกต่างกันของทั้ง 4 ภูมิภาค ตัวอย่างเช่น ฟ้อนเล็บ เป็นที่นิยมในภาคเหนือของประเทศไทย และส่วนใหญ่จะแสดงในเทศกาลประจำชาติ
อ่านข่าวเพิ่มเติม:台灣人權促進會秘書長施逸翔 為外籍移工、漁工和難民的權益保障 คุณซืออี๋เสียง เลขาธิการสมาคมไต้หวันเพื่อสิทธิมนุษยชน ต่อสู้เพื่อสิทธิมนุษยชนของแรงงานต่างชาติ ลูกเรือประมง ผู้ลี้ภัย
表演者皆為少女，除拇指外，每個手指都戴上又長又尖的假長指甲，以手指的動作表達豐富的內心情感，在音樂的伴奏下輕移舞步，顯得美妙優雅。
นักแสดงเป็นเด็กผู้หญิงทุกคน ยกเว้นนิ้วโป้งแล้ว นิ้วแต่ละนิ้วจะต้องสวมเล็บปลอมที่ยาวและแหลมคมเอามาก ๆ การเคลื่อนไหวของนิ้วแสดงถึงอารมณ์ภายในที่มีความลึกซึ้ง และการฟ้อนก็เคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ ตามเสียงจังหวะของดนตรีประกอบ ซึ่งสวยและสง่างามเป็นอย่างมาก
